Święto miłości, czyli coś miłego o najgorszym byłym

zdjęcie:
Brigitte Tohm

-Ale: JAK TO, coś miłego o Złamasie?- Moja Młodsza Siostra znieruchomiała z masłem do ciała w jednej ręce i mgiełką do twarzy w drugiej. Wyraz chciwego pożądania na jej twarzy ustąpił właśnie miejsca obrzydzeniu.

-No bo tak sobie wymyśliłam, z okazji Walentynek- powiedziałam nieśmiało, napełniając koszyk maseczkami do twarzy i rozglądając się za maskami do włosów.- Coś miłego o najgorszym byłym. Na przekór sobie.

– No nie wiem sama…- Moja Młodsza Siostra, mimo, że byłyśmy w bezpiecznym miejscu (HEBE zawsze wpływa na nas kojąco i terapeutycznie) wyglądała na zdezorientowaną.- Chyba… chyba nie bardzo chcę o nim dobrze myśleć, ani cenić go za cokolwiek…

-Rozumiem…- pokiwałam głową, sięgając po suchy szampon.

-Chyba łatwiej mi myśleć o nim źle…– ciągnęła Moja Młodsza Siostra.

-WIEM- ścisnęłam jej rękę, bo bardzo dobrze wiedziałam.

–Ale on często mi kupował Milky Waye, bo wiedział, że lubię– powiedziała z oporem, biorąc z półki peeling enzymatyczny.- Zawsze woził kilka w schowku w samochodzie, żebym miała…- dodała niechętnie, i odeszła szybko w stronę regałów z makijażem.

*

-Yyyyyyy….. ciężka sprawa- głos Marka w słuchawce rozpłynął się w głębokim westchnieniu.

-No WIEM, ale wysil się!- próbowałam go zmotywować.-Dasz radę!

-Męczysz mnie!- westchnął raz jeszcze i usłyszałam nieomal, jak usilnie się zastanawia.- Naprawdę nic miłego nie przychodzi mi do głowy na myśl o tej…- przełknął ślinę- OSOBIE.

-Dobrze ci idzie!- ucieszyłam się.- Powiedziałeś “osoba”! Próbuj dalej!

-No dobra, mam!- powiedział po dłuższej chwili.

-Noooo?- zapytałam zaciekawiona.

-Iza miała obsesję na punkcie robienia zapasów papieru toaletowego– powiedział.- Zawsze kupowała po prostu pińcet rolek, i go gdzieś składowała, „żeby nie zabrakło”.

-Ooooooooookeeeeeej?- powiedziałam, z trudem zachowując powagę.

-No i odkąd się rozstaliśmy, to zdarzają się dni, że stwierdzam,wiesz, w sytuacji strategicznej, „O kurwa, papier się skończył!”- kontynuował Marek.- I zawsze wtedy o niej myślę.

*

-Ciebie to naprawdę chyba Bóg opuścił!– Dagmara z dezaprobatą pokręciła głową, wręczając mi zmiksowane przed chwilą truskawkowe daiquiri, z miną sugerującą, że ma wątpliwości, czy zasłużyłam.

–Ja o Arku ni chuja słowa dobrego nie powiem– poparła ją Weronika, siorbiąc swojego drinka przez metalową słomkę.- Nie ma takiej opcji!

-No przecież nie musicie!- wzruszyłam ramionami.- To przecież tylko prośba…

-Prośba z dupy!- Dagmara zbulwersowana zamieszała w swojej szklance.- Ja tu próbuję wyprzeć tego zwyrola, że kiedykolwiek istniał w ogóle, a ty mi tu każesz o nim myśleć. I to jeszcze POZYTYWNIE!

-Nie każę, tylko PROPONUJĘ- wzruszyłam ramionami.

Piłyśmy przez chwilę w milczeniu, słychać było tylko pracę pralki, bo Dagi ma pralkę w kuchni, a tam właśnie siedziałyśmy. Weronika pochyliła głowę tak, że włosy zasłaniały jej buzię. Za to Dagmara miała wypisany na twarzy intensywny i bolesny proces myślowy.

-No DOBRA!- powiedziała naburmuszona. – Mam jedno!

-No?- zapytałam.

-Robert mi robił zajebiste prezenty!– powiedziała z miną, dającą mi do zrozumienia, że zaciągam właśnie potężny dług wdzięczności.- Zawsze trafione, zawsze coś, o czym marzyłam… Słuchał tego, co mówię, notował sobie, i potem pół roku później zaskakiwał mnie czymś, o czym wspomniałam ot tak, mimochodem, i nawet nie pamiętałam.

-No nawet do mnie kiedyś pisał, jak ci kupował tę bluzę od Lany- przyznałam, również z oporami (nie jestem fanką typa).- Czy chcesz różowy napis, czy niebieski.

-To fakt- Dagi pokiwała głową.- Co nie zmienia faktu, że to zwyrol i złamas.

-Absolutnie!- uścisnęłam ją i cmoknęłam w policzek.-Dziękuję!

-JEST ZA CO!- powiedziała z fochem.

Weronika milczała, ja nie naciskałam. Akurat w jej przypadku… ciężko było oczekiwać, że się przełamie. Rozumiałam to bardzo dobrze.

-No NIE MOGĘ!- powiedziała w końcu ze smutkiem.

-No i DOBRZE!-poparła ją Dagmara.- Chory pomysł!

-Jak nie, to nie, bez spiny!- uśmiechnęłam się uspokajająco.

Napiłyśmy się, Dagmara zaczęła opowiadać o swojej kolejnej tinderowej porażce (koleś mówił “bynajmniej” zamiast “przynajmniej” i na pierwszej randce odebrał telefon od swojej mamy, aby wieść z nią small talk, w obecności Dagmary, przez dobry kwadrans). Nagle Weronika poderwała się z miejsca.

-Mam!- zawołała z triumfem.

-Taaaaaak?- zapytałyśmy z Dagmarą, zaciekawione.

-Arek ZAWSZE wygrzebywał mi rodzynki z sernika– powiedziała Weron z powagą.- Tak umiejętnie, że sernik pozostawał nieomal nienaruszony!

Nie da się ukryć, zwyrol zwyrolem, ale byłyśmy pod wrażeniem.

*

Zanim tradycyjnie zaproszę Was do tej gry, wypadałoby chyba dać Wam dobry przykład…

Muszę powiedzieć, że to dla mnie MASAKRYCZNIE trudne.

Nie dlatego, że nie jestem w stanie powiedzieć nic dobrego o kimś, kogo kiedyś kochałam, tylko dlatego, że tak bardzo NIE CHCĘ o nim nic dobrego powiedzieć….

No ale skoro się powiedziało “A”, i tak dalej…Więc, UWAGA:

Pastował mi buty. Robił to dobrze. Oraz LUBIŁ PRASOWAĆ.

(Zwracam Waszą uwagę, to są DWIE! DOBRE! RZECZY!)

*

No to teraz, już z czystym sumieniem: kolej na Was! W imię zbliżających się Walentynek, jedna miła rzecz o kimś, kto kiedyś złamał Wam serce/ źle Was potraktował. Niekoniecznie w miłości, może być w innym kontekście!
Dacie radę? 😉