Tam dom twój…

„Tam dom twój, gdzie serce twoje”, mawia mądrość ludowa.

Do pewnego momentu ja również bardzo głęboko w to wierzyłam- tam, gdzie była moja ukochana osoba, tam był mój dom. Wbrew wszelkiej logice momentami, wbrew zdrowemu rozsądkowi, tak właśnie uważałam.

A potem mój piękny dom został zniszczony, zburzony i dla pewności podpalony.

Wraz z nim poszła z dymem moja dotychczasowa wizja świata i wiara w ludzi.

I to był moment, w którym musiałam, mówiąc oględnie, zweryfikować swoje dotychczasowe poglądy.

*

-Ale w zasadzie to po co ci choinka w tym mieszkaniu?– zapytała Sylwia, z ulgą nieomal zanurzając nos w kieliszku wina. Należało jej się- styrałyśmy się naprawdę porządnie, taszcząc we dwie pokaźnych rozmiarów choinkę na drugie piętro.

-No ale jak to: po co?- spytałam zdziwiona, razem z Tym Kotem buszując w pudełkach z bombkami i świecidełkami, na które wydałam pieniądze, których zupełnie nie miałam. A już na pewno nie na to.- No żeby była! Przecież są święta, prawda?

– No niby tak- Sylwia poczęstowała się mojej roboty pierniczkiem.-Mmmm, jaki doooobrrrry! Ale przecież większość czasu i tak spędzisz z rodzicami, w ich mieszkaniu?

-No same święta raczej tak- przyznałam.- Ale przecież chodzi o cały ten świąteczny okres. O atmosferę w domu. A mój dom jest przecież tutaj.

-O!- Sylwia grzecznie ukryła zdziwienie, obrzucając dyskretnym spojrzeniem rozpadającą się kawalerkę, którą wynajęłam po mojej życiowej apokalipsie.

Widziałam, jak bardzo się stara nie zatrzymywać wzroku na odklejającej się w przedpokoju tapecie (imitacja BOAZERII, hit wnętrzarski końcówki lat 80-tych.)

Za ścianą Zdzisiek- żul właśnie wyrażał swój sceptycyzm w stosunku do programu opozycji  (“JEBANE ZŁODZIEJE!”), piętro wyżej Seba tłumaczył Karynie, że nie podziela jej gustów muzycznych (“WYŁĄCZ KURWA TEGO CWELA!”). – To fajnie… że tak czujesz…?- wypadło jej to bardzo pytająco, ale i tak była dzielna.

-Mój dom jest tam, gdzie jestem ja- powiedziałam, bo doznałam iluminacji, a Ten Kot rzucił się z łapami na powieszoną przeze mnie bombkę.

*

Bo tak naprawdę to o to właśnie chodzi: żeby być w stanie sobie samemu stworzyć dom.

Prawda jest taka, że ten dom, który straciłam (tudzież z którego w końcu uciekłam), opierał się na mnie.

Na moich rytuałach, na moich drobnych czynnościach i przedmiotach, na mojej miłości. Wszystko pozostałe było kłamstwem.

Dlatego teraz już wiem, że gdziekolwiek jestem, pachnie pięknymi świeczkami zapachowymi, a ich miękkie światło opatula każdy mój wieczór.

Gdziekolwiek jestem, pościel pachnie moją własną kompozycją olejków eterycznych.

Gdziekolwiek jestem, śniadanie jest zajebiste, nawet w zwyczajny czwartek, gdy trzeba się śpieszyć do pracy.

Gdziekolwiek jestem, jest parująca herbata w wielkim, kolorowym kubku, jak i książka, choćby kilka stron– jako ukoronowanie każdego mojego dnia.

Gdziekolwiek jestem, w okresie Świąt jest choinka, świąteczne ozdoby, w tle lecą świąteczne piosenki, i pachnie piernikami. Ten Kot leży na świątecznym kocyku i tłucze mi bombki, gdy mu się nudzi. I pije wodę z choinki.

Uwielbiam Święta i chcę się nimi cieszyć, i mój dom też się nimi cieszy. Nawet jeśli akurat chwilowo mieszkam w slumsach.

I to nie znaczy, że nie ma w moim życiu ludzi, których kocham i którym pozwalam w tym uczestniczyć. Są. Tym najbliższym pozwalam być częścią mojego świata. Otwieram przed nimi drzwi do mojego domu.

Ale mój dom to jestem ja. I już nigdy więcej nikt mi go nie zabierze.

*

A jak to jest u Was? Co dla Was oznacza pojęcie “dom”?