Czego się nauczyłam w 2018 roku

zdjęcie:
 Steven VanDesande Jr

To nie był dla mnie spektakularny rok. To nie ulega wątpliwości.

I nie, nie chcę być jak moja znajoma Monika, która co roku o tej porze mówi grobowym głosem: “Jak to dobrze, że wreszcie ten chujowy rok dobiega końca!”, niezależnie od tego, co się dzieje w jej życiu.

Mam świadomość, że bardzo wiele zależy od sposobu patrzenia i że nawet w największej chujni da się znaleźć małe drobinki radości.

Niemniej jednak, obiektywnie, rzeczy dziejące się poza nami, na które nie mamy wpływu, potrafią być dobre albo złe.

W tym roku tych złych było dużo, a dobrych naprawdę musiałam się doszukiwać z lupą (co nie zmienia faktu, że były. Są.)

Tak, czy inaczej, oto jestem o rok mądrzejsza (no dobrze, nie oszukujmy się, o rok starsza. Mądrości to mi nie przybyło za grosz…) Bogatsza o nowe doświadczenia, i takie tam.

Zobaczmy zatem, co z tego mogłam dla siebie wynieść.

Pisanie bloga jest spoko

Tak, tak, moi Drodzy, to w 2018 roku podjęłam brawurową decyzję, że zacznę pisać w Internecie o moim ZŁAMANYM SERDUSZKU.

Szczerze mówiąc, nie miałam tego specjalnie przemyślanego. Przebłysk tego pomysłu pojawił się w mojej głowie jakoś w ostatnim stadium agonii mojego związku, kiedy próbowałam podjąć decyzję o odejściu. Wtedy to po raz pierwszy przemknęła mi przez myśl nazwa mojego przyszłego wirtualnego przybytku.

Pamiętam też, że w najczarniejszych momentach bardzo szukałam w Internecie treści, które by mi w jakikolwiek sposób zrobiły lepiej. I nie do końca znajdywałam.

Dlatego, ponad rok później, po prostu zaczęłam pisać takiego bloga, jakiego sama chciałabym czytać. Zwłaszcza w tamtym najgorszym okresie.

Nie miałam żadnych założeń, ani oczekiwań, dlatego fakt, że znalazły się osoby, którym chciało się czytać i komentować te moje wypociny, przyjęłam z dużym niedowierzaniem i niewysłowioną radością.

Nagle okazało się, że jest gromadka nieznanych mi ludzi, którzy mają dla mnie ciepłe słowa i wywołują uśmiech na mojej twarzy, nawet w chwilach, kiedy mam ochotę się pociąć.

Którym chce się poświęcić chwilę na czytanie moich tekstów i którym często chce się podzielić ze mną swoimi przemyśleniami, często tak skrajnie różnymi od moich, a czasem dokładnie takimi jak moje.

Zawsze, nieodmiennie, jednakowo dla mnie wartościowymi.

Zdarzyło mi się też przeczytać, że komuś moje rady czy tipy pomogły. Że ktoś dzięki mnie się uśmiechnął. Albo poczuł się mniej sam dzięki temu, co napisałam.

To wszystko, całe to doświadczenie okołoblogowe, te wszystkie cudownie dobre emocje, które dostałam dzięki temu, że któregoś dnia po prostu założyłam konto na WordPressie, to już wystarczająco dużo dobrego, żeby było warto przeżyć ten rok.

I oczywiście, cały czas liczę się z tym, że ludzie czytający moje słowa mogą któregoś dnia po prostu pójść po rozum do głowy, otrząsnąć się, popukać w czoło i zapytać: “Co ja robię ze swoim życiem?”.

A potem z trzaskiem zamknąć przeglądarkę.

Niemniej jednak, nigdy nie będę żałować tego, że któregoś dnia w styczniu 2018 stwierdziłam: “A, chuj, co mi tam, chyba założę tego bloga!”

Zwyrole gonna be zwyrole

Nie była to dla mnie nowa lekcja, ale rok 2018 utwierdził mnie w przekonaniu, na podstawie doświadczeń czy to po części własnych, czy też bliskich mi osób, że czasami ludzie bywają niereformowalnymi zwyrolami. Bo tak. Bo mogą.

Dobra wiadomość jest taka, że chyba coraz lepiej sobie z tym radzę.

Niemiłe wspomnienia o tym, jak bardzo potrafią zawieść moje mechanizmy obronne, na szczęście pozostaną już tylko wspomnieniami.

Bo mój instynkt samozachowawczy i zwyrol-radar działają bez zarzutu.

Jest to w jakimś sensie chyba krok naprzód.

Nawet jeśli nadal stoję nad przepaścią, czego wykluczyć nie możemy.

Nigdy nie jest tak, że nie masz już nic do zaoferowania

Ponownie, to też już w jakiś sposób wiedziałam, ale w tym roku przekonałam się o tym wielokrotnie. Nawet, gdy wydaje się, że jesteśmy martwi w środku i nie potrafimy już niczego z siebie dać nikomu, to nie jest prawda.

Zawsze, cokolwiek złego by się nie działo, możemy się zatrzymać i dostrzec drugiego człowieka obok.

I może pomóc, albo się uśmiechnąć, albo zagadać.

Zawsze, wbrew pozorom, mamy z czego czerpać, nawet jeśli wydaje nam się, że już jesteśmy kompletnie puści i wydrenowani z wszelkich dobrych emocji.

Pewnego lipcowego wieczoru tego roku wracałam do domu dosłownie garbata od trosk, zaryczana i w poczuciu, że naprawdę już NIE MAM SIŁY.

Zatrzymałam się przy małym straganiku przy metrze, żeby kupić pomidory. Sprzedający tam staruszek zaczął mi opowiadać, jak ciężki miał dzień, bo musiał pracować sam, bez osoby, która zwykle mu pomaga.

Wysłuchałam go, zadałam parę pytań, rzuciłam jakimś żarcikiem, uśmiechnęłam się. Wyraziłam nadzieję, że następnego dnia już będzie miał lżej. Jeszcze chwilę wcześniej wydawało mi się, że nie mam siły na NIC.

Tymczasem jednak miałam to w sobie- życzliwe zainteresowanie, uśmiech, miłe słowo.

Nigdy nie zapomnę promiennego, bezzębnego uśmiechu, którym mnie pożegnał, wręczając mi pomidory.

Oraz tego, że do domu dotarłam czując się już trochę lepiej.

Warto być wdzięcznym

Znów banał, komunał totalny, ale znów coś, co rok 2018 unaocznił mi z wyjątkową mocą.

W zalewie złych rzeczy, zawiedzionych nadziei, nieudanych wysiłków i całej serii rozczarowań, nadal pamiętam z niezwykłą ostrością każdy zachód słońca, który zobaczyłam, spektakularną eksplozję wiosny i lata w moich parkach, to jak cudownie doskonała była w tym roku jesień.

Moje bieganie latem o 5 rano, kiedy nie mogłam spać ze stresu, ale to nic, bo za to na dworze o świcie było tak wstrząsająco pięknie.

Zajebiste omlety, które robiłam sobie na śniadanie.

Prosecco wypite z Młodszą Siostrą nad Wisłą i maślane ciastka, które kupiła Moja Starsza Siostra.

Mruczenie Tego Kota i radosny psi uśmiech Lei, ciągnącej mnie za smycz.

Filmiki z jamniczką Wilmą, które mi wysyłał Młodszy Gnom Mojej Starszej Siostry (które sam nakręcił!)

Mojego tatę piszącego na Fb pod adresem jakiegoś polityka: “Kompletny DZBAN!” i mamę, pykającą w kulki na ajpadzie.

Rozmowy, śmiechy i chwile irracjonalnej radości, tak jak wtedy, gdy przyłapałam się na tym, że tańczę po domu, bo Sebix na górze zapodał całkiem dobrą nutę.

Jak bardzo rzeczywistość by nie odmawiała współpracy, zawsze jest cała masa rzeczy, za które powinniśmy być wdzięczni.

*

Ponieważ jutro Sylwester, to chciałam Wam życzyć takiej zabawy, o jakiej pisał Mirek Nahacz w jednej z moich ulubionych książek, “Osiem cztery”, a mianowicie:

“To miała być jedna z tych imprez, przed którymi, kilka dni naprzód, mówi się: „ale się, kurwa, spaćkam”; „napierdolę się jak chuj”; „o żesz kurwa, ale nic nie będę czuł”; „w dupę jebana, się porzygam (…)”

😉

No i dajcie znać, czy Wy nauczyliście się czegoś mądrego w tym prawie już minionym roku!