Czego się nauczyłam w 2019 roku

zdjęcie: NordWood Themes

Jedną z najbardziej kosmicznych rzeczy na świecie jest dla mnie to, że siadam do pisania takiego tekstu po raz drugi.

I tu moglibyśmy z rozpędu pokusić się o stwierdzenie, że w tym roku dowiedziałam się o sobie, że jestem systematyczna.

Ale tak naprawdę, to nie do końca tak jest– bo ja zawsze potrafiłam być systematyczna, pod warunkiem, że mi się chciało.

Po prostu z reguły mi się nie chciało.

Ale ja dziś nie o tym.

Jak (jeśli) pamiętacie z poprzedniego wpisu tej SERII (no bo jak już mamy drugi wpis, to mogę się podlansować, że mam na blogu jakąś SERIĘ, nie??), poprzeczka dla roku 2019 nie była wysoko zawieszona.

Wystarczyłoby, żebym nie czuła się, jakby przejechał po mnie walec, i już bym powiedziała, że spoko rok, szanuję.

I ten brak presji podziałał chyba motywująco, bo rok 2019 był więcej, niż spoko.

Męczący, stresujący, wyczerpujący, bez nawet dnia prawdziwego odpoczynku, ale dobry.

Pogoniłam więcej problemów, niż to jeszcze do mnie dociera.

Zaczęłam układać sobie pewne rzeczy w łepetynie.

Pozbyłam się wielkiego balastu.

Podjęłam decyzję, że stawię czoła temu, co jest dla mnie najtrudniejsze- i zrobiłam już kilka pierwszych kroków. W tym ten najtrudniejszy, jakim było poprosić o pomoc.

Przetrwałam. A to naprawę dużo.

No ale czego się nauczyłam, zapytacie?

Pisanie bloga dalej jest spoko, a brak planu to dobry plan

Przyznam szczerze, że nie myślałam za dużo na ten temat, ale gdyby rok temu o tej porze ktoś mnie zapytał, czy za rok będę pisała drugi wpis z tej SERII (!), to bym powiedziała, że raczej nie.

No bo kurwa, ile można.

Nigdy nie miałam co do tego bloga żadnych oczekiwań, planów ani ambicji.

Najpierw chciałam się trochę wypłakać i poczuć lepiej, potem pisanie zaczęło mnie bawić, a jeszcze w międzyczasie pojawiliście się Wy.

I, chociaż to trochę surrealistyczne, i może rację miał jeden z komentatorów, który uznał Was wszystkich kiedyś za spiseq botów, to dla mnie wciąż niesamowite było (i jest), że gdzieś tam ktoś autentycznie czeka na moje teksty.

Pisząc dla Was ten kolejny już rok, momentami zastanawiałam się, czy to ma sens.

Czy już mnie to przypadkiem nie męczy, nie nudzi, nie brak mi pomysłów.

Albo czy mam na mojego bloga jakiś dalekosiężny pomysł. Albo plan.

No i cóż, nie wiem, czy to ma sens, bo doszukiwanie się sensu w czymkolwiek nie jest moją mocną stroną- to już wiemy. Planu ani pomysłu również nie stwierdzono.

Niemniej jednak, pisanie tu daje mi nieustającą satysfakcję i na ten moment chcę to robić dalej. Improwizacja to w moim przypadku chyba najlepszy plan działania.

Nie wiem, czy za rok o tej porze będę pisała kolejny tekst z tej SERII (!), ale, ku własnemu zdumieniu, nie wykluczam tego!

Tak że stej tjund, Moi Kochani.

No i dziękuję Wam za ten drugi wspólny rok– bo co prawda ewidentnie powinniście znaleźć sobie jakieś życie, czy coś, ale serio, naprawdę jestem w szoku, że jesteście tutaj ze mną aż tyle czasu.

Już tak zupełnie poważnie: dziękuję!

“Not today!” czyli o niepoddawaniu się

Wspominałam Wam już, że 2018 rok nie był dla mnie mlekiem i miodem płynący (choć dobre dusze wokół mnie podlewały go prosecco), ale tak naprawdę to i wcześniejsze dobre kilka lat dało mi mocno w kość.

Walczyłam, jak mogłam, ale wydarzyło się wiele rzeczy, które tę moją słynną siłę ze mnie stopniowo wysysały.

Wielokrotnie czułam się jak papierowy ludzik, miotany na jakimś chujowym, lodowatym wietrze.

Rok 2019 przez pierwszą połowę nie był o wiele łaskawszy, a ja czułam się już bardzo słaba i wciąż na pograniczu utraty kontroli.

Ale nigdy, w żadnym momencie, nie pozwoliłam jej sobie odebrać całkiem.

Trochę jak Arya Stark, powtarzałam: “Not today!”

W momencie, kiedy nieoczekiwanie sprawy zaczęły mi się układać, poczułam, jak bardzo jestem dumna z tego, że nigdy się nie poddaję.

Bo to właśnie uzmysłowiłam sobie w tym roku z wielką siłą: ja się jeszcze nigdy nie poddałam.

I to jest obiektywnie naprawdę spoko.

Uśmiech w sali z tysiącem luster, czyli nastawienie ma znaczenie

Kiedyś gdzieś przeczytałam, że jak wejdziesz do sali z tysiącem luster i się uśmiechniesz, to w odpowiedzi otrzymasz tysiąc uśmiechów.

No i oczywiście można stwierdzić, że to banał, komunał, pałlokoeljizm.

Ale w ostatnim roku mogłam wielokrotnie przekonać się, jak bardzo to jest prawdziwe.

Nie jestem w stanie nawet zliczyć cudownych, przypadkowych spotkań z ludźmi, które mi się przydarzały.

Fantastyczni kierowcy ubera, z którymi łapałam niesamowitą gadkę, kelnerzy w knajpach, dający mi darmowe desery, magiczna fryzjerka Ania, która obcięła mi 25 centymetrów włosów na Fundację Rak’n’roll (jedna z najzajebistszych decyzji ever, by the way), mój nowy fryzjer, Tomek, który godzinami potrafi mówić o włosach, o muzyce i przekonuje mnie niestrudzenie, że dobro zawsze wraca, tylko po prostu nie od razu.

Kurierzy (!), dostawcy, wszelkiego rodzaju usługodawcy, z którymi miałam do czynienia, w pracy i poza nią, i byli dla mnie po prostu zajebiście mili, życzliwi i uczynni.

Pod tym względem ten rok był dla mnie naprawdę niesamowity, bo po prostu niebywała liczba osób, z którymi miałam styczność, dała mi z siebie coś wartościowego.

Ale wiecie co? Ja się do nich wszystkich uśmiechałam!

Im bardziej masz typa w dupie, tym bardziej cię zablokuje

No to akurat dla mnie żadna nowość, ale rok 2019 potwierdzał mi co rusz tę regułę, że koleś, który dostaje kosza, za karę blokuje niewdzięczną białogłowę w soszial midiach.

I tu w sumie komentarz jest chyba zbędny, więc się po prostu wszyscy nad tym, przez chwilę, zadumajmy.

To nie jest mój problem

Czyjeś urojenia na mój temat. Resentymenty sprzed dekady.

Czyjaś zazdrość, zawiść, czyjeś własne nieprzepracowane problemy.

Czyjeś oczekiwania względem mojego życia, niezbieżne z moimi.

Czyjaś złość, agresja, frustracja, nieczyste sumienie, które próbuje przenosić na mnie.

Czyjaś niedojrzałość lub niekompetencja.

To. Nie Jest. Mój. Problem.

Zmęczenie redukuje poziom zamartwiania się

W tym roku osiągnęłam pułap zmęczenia (fizycznego i psychicznego), którego istnienia nie podejrzewałam.

I jak bardzo by to nie było, na wielu poziomach, negatywne doświadczenie, pozwoliło mi to też nabrać dystansu do rzeczywistości.

Popadłam w rodzaj odrętwienia, który pozwolił mi na przykład nie martwić się rzeczami, które jeszcze się nie wydarzyły.

Zamartwianie się na zapas, stanowiące dość istotną część bycia mną, zostało zredukowane naprawdę do minimum.

I choć w ostatnich miesiącach miałam naprawdę sporo stresu, i oczywiście przeżywałam wszystko, jak mrówka okres, budziłam się w nocy z nerwów, itepe, jak to ja, to jednak zrobiłam spore postępy w tej dziedzinie.

Bo po dobie, maksymalnie dwóch takiego zadręczania się, zawsze w końcu nachodziła mnie myśl: “Kurwa, ja nie mam na to siły!”, i dawałam se spokój.

Bo NAPRAWDĘ nie miałam na to siły.

Zaoszczędzone dzięki temu nerwy- bezcenne!

*

Okej, to chyba będzie tego tyle, jak na ten rok. Nie wiem, czy to obiektywnie dużo, czy mało, ale ja uważam, że jest spoko. Szczerze, to jestem zbyt zmęczona, żeby jeszcze marudzić!

W związku ze zbliżającym się Sylwestrem, znów chciałam Wam życzyć udanej imprezy. No a impreza jest udana, jak mawiał mój kolega z liceum, kiedy następnego dnia budzisz się w kałuży własnych rzygów!

No i dajcie znać, już tak TRADYCYJNIE, jak CO ROKU w tej SERII, czego Wy nauczyliście się w 2019 roku! 🙂