Cudzy bagaż

zdjęcie: Gabrielle Henderson 

Ale jak to: Oliwia się wyprowadziła?!- wydyszałam do telefonu przez maseczkę, bo zadzwoniłam do Marka od razu, jak dostałam jego wiadomość. Mimo, że miałam siaty w rękach, a do domu jeszcze kawałek.- CO ODJEBAŁEŚ?- dodałam z rozpędu.

Bo, jak wiemy, jest to mój słaby punkt.

-Niczego nie odjebałem- w głosie miał coś takiego, że przeszedł mnie zimny dreszcz.- Chyba w końcu doszliśmy do wniosku, że to nie ma sensu…

-Ale tak nagle, po półtora roku bycia razem?- zapytałam, wciąż zszokowana.- Tak po prostu?

-Wiesz, do tanga trzeba dwojga, i tyle- prawie usłyszałam wzruszenie ramionami.- Nie może być tak, że tylko jedna osoba chce, stara się, pracuje nad sobą i nad związkiem. A druga tylko jest. Może nawet zajebista, ale tylko jest. I nic więcej. Czasem wręcz odpycha. A jak nie odpycha to już jest kosmos i szczęście. Tylko że nie.

Pokiwałam głową, choć nie mógł tego zobaczyć.

Było mi strasznie przykro. Lubiłam Oliwię. Nigdy mi się nie zwierzała, ale wydawało mi się, że ją rozumiem.

No ale Marka też rozumiałam.

Jakie czasy, takie konflikty tragiczne.

In your face, Antygona!

-Ale przecież byłeś szczęśliwy?- zapytałam ostrożnie.

-Byłem… do jakiegoś momentu- powiedział niechętnie.- Ale też ciężko jest być szczęśliwym tak… jednostronnie. A ona szczęśliwa nie była. Choćbym stanął na rzęsach i zatańczył oberka, to ona nadal była ostrożna, no bo jej były był chujem. Po prostu nie mam już chyba siły udowadniać, że nie jestem taki jak on.

-Ale jak doszło do tego, że się postanowiliście rozstać? Uznaliście, że nic się już z tym nie da zrobić? Ty uznałeś?- Nie mogłam się z tym pogodzić. Marek i Oliwia byli już dla mnie instytucją. Zdawali się udowadniać, że dwie poranione osoby mogą stworzyć zdrowy i szczęśliwy związek.

-Poniekąd ja, ale nie to, żeby ona jakoś walczyła- powiedział cierpko.- Decyzję o tym, że się wyprowadza podjęła błyskawicznie. Powiedziała mi, że jest jak jest i ona nie da rady tego zmienić.No a ja nie dałbym już rady tego ciągnąć. Tak że tak…

-Mogę coś zrobić?- spytałam bezsilnie, szamocząc się jednocześnie z siatami, próbując wyłowić z torebki chip do domofonu od furtki.

-Nieeee- powiedział ledwo dosłyszalnie.- Muszę na razie sam… bo chyba to wszystko jeszcze do mnie nie dociera… Tak chciałem dać ci znać. Dzięki.

I rozłączył się, a ja dalej bezskutecznie szukałam prztyka do domofonu.

*

-Koniec końców powiedziałam mu, żeby pomyślał o terapii- powiedziała Magda i ciężko westchnęła. Była smutna i zrezygnowana.

-Myślisz, że pomyśli?- zapytałam z powątpiewaniem.

-Nie sądzę, ale to już nie będzie mój problem- wzruszyła ramionami.- Ja po prostu nie chcę być mamuśką dla trzydziestosiedmioletniego nastolatka. Wątpię, czy jakakolwiek kobieta zechce. Dlatego uważam, że powinien coś z tym zrobić… no ale to już jego decyzja.

-Ja myślę, że tacy ludzie nie widzą problemu w sobie- powiedziałam w zamyśleniu.- Jesteś kolejną kobietą, która go nie rozumiala, po prostu.

-Która go SKRZYWDZIŁA, nie bójmy się tego słowa!-prychnęła Magda.- On się nie bał, w każdym razie. To jest oczywiście wszystko moja wina. Ja mu narobiłam nadziei, rozumiesz. Ja go WYKORZYSTAŁAM.

-Ale w sensie, przez te 2 miesiące, co się spotykaliście, zdążyłaś i mu narobić nadziei, i go wykorzystać?- zapytałam ubawiona.- Nie tracisz czasu!

-No umiem w multitasking- delikatnym uniesieniem kącików ust doceniła mój żarcik. Ale za chwilę znów jej opadły, a całość przypominała bardziej podkówkę. –Wydaje mi się, że zdążyłam też już mu trochę zniszczyć życie… No ale to już nie jemu pierwszemu, więc miałam wprawę…

Popatrzyłyśmy na siebie przez ekran, bo dla nas obu to tak bardzo już nie było w sumie śmieszne.

-Tłumaczyłam mu to wszystko, wiesz? – opowiadała Magda z przygnębieniem.- Że takie huśtawki nastrojów, dziś miłość, potem znikanie i odcinanie się na trzy dni bez słowa wyjaśnienia, a potem wielki, pełen pasji powrót… no że to nie dla mnie. I że nie może przy tym oczekiwać, że ja będę zawsze dostępna, kiedy jemu się spontanicznie uwidzi ze mną spotkać, choćby to był wtorek o 23. On do mnie potrafił napisać nagle, po kilku dniach kompletnej ciszy, że mnie POTRZEBUJE. I wiesz, ja powinnam rzucić wszystko i lecieć do niego! Raz w ogóle napisał, jak już byłam w łóżku i zasypiałam, że miał tragiczny dzień, że ma doła, że czy ja mogę przyjechać. Odczytałam i olałam, bo to nie była pierwsza taka akcja, a ja miałam naprawdę w chuj własnych stresów i problemów. I chciałam spać. No to potem rano odczytałam wyrzyg wiadomości, chyba kilkadziesiąt (chociaż część anulował już po wysłaniu), jak to on nie może na mnie liczyć i jaka jestem podła. I że on mógł COŚ SOBIE ZROBIĆ, a ja sobie spokojnie spałam! A po tygodniu znów był zakochany i szczęśliwy, że mnie spotkał. I tak kurwa cały czas!

-DŻIZAS!- aż się wzdrygnęłam.

-No i tłumaczyłam mu, że ma po prostu dużo nieprzepracowanego syfu i że go cały czas przerzuca na drugą osobę… bo przecież nie tylko na mnie, wszystkie inne kobiety też go przecież zawiodły, zraniły, skrzywdziły. Że jest roszczeniowy i niedojrzały. Że to on jest problemem w swoich relacjach, a nie te niedobre “one”. No ale oczywiście, nic nie dotarło.

-Ech…- westchnęłam tylko i popatrzyłam na nią bezradnie.- Najważniejsze, że się z tego uwolniłaś!

-Oczywiście już kilka razy mnie blokował, odblokowywał, pisał do mnie, że skasował mój numer i nie chce mnie znać, potem dzwonił na tenże numer…-Magda brzmiała i wyglądała jak wrak człowieka.

-To może ty go zablokuj?- zasugerowałam z mocą.

-Ech, chyba będę musiała- westchnęła z bezbrzeżnym żalem w głosie.- Próbowałam chociaż ja być dorosłą osobą w tym wszystkim… Ale chyba się nie da, mając po drugiej stronie kogoś takiego…

-MIAU!- odezwał się nagle Ten Kot ze swojego kojca, wyjątkowo dobitnie i rozdzierająco.

Tak jakby chciał przyznać Magdzie rację.