Zdjęcie

zdjęcie:  Lucrezia Carnelos

Gorące powietrze łaskocze mnie po szyi.

Czuję upalny, kojący dotyk lata na skórze.

A przecież w środku wciąż trzyma mnie ten lodowaty, lepiący, oślizgły ucisk. Czuję go w brzuchu i pod żebrami.

Boli tak, że ciężko mi się oddycha.

Niebo jest przyjemnie błękitne. Przywiązane do pomostu łódki kołyszą się lekko na wodzie.

Wszystko wokół pachnie latem.

Mój najulubieńszy zapach na całym świecie.

„No uśmiechnij się!”, woła do mnie, a w jego głosie słyszę… ponaglenie? nadzieję? niecierpliwość?

To już zupełnie nie ma znaczenia.

Coś w środku mnie mówi głośne, dobitne „NIE!”

I ja nie mam tu nic więcej do zrobienia.

Jakby decyzja zapadła poza mną.

Nawet próbuję, staram się, ale kąciki ust ani drgną. Mięśnie twarzy mam jak sparaliżowane.

Patrzę prosto w obiektyw, patrzę prosto na niego.

I już wiem, albo jakaś część mnie to wie, że nie dam rady.

Że nie potrafię się już do niego uśmiechnąć. Po prostu nie.

Nie po tym, co się stało.

Widzę go wyraźnie, chociaż chowa się za aparatem. Jego strach jest prawie namacalny.

Jakby unosił się między nami, w rozgrzanym, czerwcowym powietrzu.

On już też wie, że ja się nie uśmiechnę.

Wiatr porusza wodą, słyszę chlupotanie.

Jakiś dzieciak wbiega na pomost- jak rozpędzona, hałaśliwa kula żywego srebra.

Jego tata w ostatniej chwili łapie go, żeby nie wleciał nam w kadr.