Prawo pierwszej randki, czyli kto płaci, a kto odsuwa krzesło

zdjęcie: Ben White 

–No więc mam bardzo mieszane uczucia…– powiedziała Magda, podciągając kolana pod brodę.

Siedziałyśmy we trzy na ławce w parku, przy niedziałającej fontannie. Magda pełna wątpliwości i znaków zapytania, niczym Pyrron z Elidy. Dagmara i ja ciekawskie, niczym George.

-Ale byliście na kolacji, tak?- upewniłam się.

-No tak, w Ale Wino…- powiedziała, wzdychając ciężko, jakby posh posiłek siadł jej na żołądku.

-No to całkiem okej. Czy to on wybrał miejsce?- spytała Dagmara, czujna jak ważka.

-No on wybrał, on mnie zaprosił, wszystko było całkowicie jego inicjatywą– opowiadała Magda.- Ale umówiliśmy się na miejscu, i byłam pierwsza, mimo, że się spóźniłam 5 minut. No ale spoko, zaczekałam, to nie problem przecież. No i potem takie drobiazgi… niby ja wiem, że to nie jest nic wielkiego, ale ani mnie nie puścił przodem, ani mi nie odsunął krzesła, no był taki bardzo… wyluzowany. Zdecydowanie więcej atencji okazywał mi kelner niż on…

-Oooookeeeeeeej…- powiedziałam z namysłem.- Ale chodzi tylko o takie gesty jak przepuszczanie w drzwiach, czy ogólnie cię zlewał?

-No nie, w sumie rozmowa była całkiem miła, i on też był miły… To tylko na poziomie tych gestów właśnie, że np. zamówił pierwszy, nie pytając co ja chcę, wybrał wino, nie konsultując tego ze mną, tego typu rzeczy… Wiecie, takie drobiazgi, ale jak ich się zbierze sporo to zaczynają jednak uwierać…

-No niby przepuszczanie w drzwiach czy odsuwanie krzesła to takie dość staroświeckie gesty…- powiedziałam w zadumie.- Ale ja też zauważam ich brak, jednak mamy je dość mocno w kulturze zakorzenione… Jakkolwiek nie uważam, że powinnyśmy ich wymagać czy oczekiwać, mimo wszystko…

-E tam, pierdolenie!- zniecierpliwiła się Dagi.- Domagać się nie musimy, ale możemy myśleć swoje o kolesiach, którzy się zachowują, jakby dopiero zeszli z drzewa. Nieważne, ja mam zasadnicze pytanie: KTO ZAPŁACIŁ?

-NO WŁAŚNIE- powiedziała Magda niechętnie.- No więc, on poprosił o rachunek. Przypominam, byliśmy na randce, na którą on mnie zaprosił. Ale ja, tak chyba z kokieterii czy tam dla utrzymania pozorów, cokolwiek… no więc sięgam po torebkę. Wiecie, no trochę tak dla picu.  A on na to: „Ile masz gotówki?”

-NIEEEEEEEEEEEE!!!- powiedziałyśmy z Dagmarą chórem.

-Myślałam jeszcze, że może mu chodzi o tipa dla kelnera…-ciągnęła Magda, a w oczach miała czarną melancholię.- No ale ja gotówki w ogóle nie miałam, portfela w ogóle nie miałam, tylko telefon… Generalnie, miałam małą kopertówkę i nie miałam w planach wydawać  jakoś specjalnie kasy tego wieczora… no ale skoro tak wyglądały sprawy, to robię dobrą minę do złej gry i mówię, że nie mam gotówki, że mogę zapłacić kartą. Na co on zagląda do swojego portfela i mówi: „SPOKO, AKURAT MAM RÓWNO, ŻEBY CI ODDAĆ, TO ZAPŁACIMY PO POŁOWIE!”

-NIEEEEEEE!!!!!!!!-powtórzyłyśmy  z Dagmarą chórem.

-TAK- powiedziała Magda posępnie.- No więc przejęłam inicjatywę, bo się wkurwiłam, przywołałam kelnera i powiedziałam, że zapłacę kartą, kelner niby poker fejs, ale w oczach miał niepokój, no i poszedł po terminal, a ten mi tu zaczął ODLICZAĆ banknoty, żeby było równo połowa…

-NIEEEEEEE!!!!!!!!!!!-nasz chór grecki stawał się ciut monotonny, ale nie dbałyśmy o to.

-No i zapłaciłam telefonem, modląc się, żeby się nic nie zjebało z Internetem, bo wtedy to już bym w ogóle miała stresa…- ciągnęła Magda z przygnębieniem.- To chyba było w tym wszystkim najgorsze… Stres. Może i ja jestem staroświecka, może to niefeministyczne, ale jakoś tak jestem przyzwyczajona, że jak facet mnie zaprasza, na PIERWSZĄ randkę, to jednak on wszystko ogarnia i ja się nie muszę niczym stresować…

–No zdecydowanie powinien zapłacić ten, kto zaprasza– powiedziałam z przekonaniem.- To nie jest kwestia płci, feminizmu czy jego braku,  tylko ogólnoprzyjętych zasad.

-Moim zdaniem facet, który na randce nie płaci za kobietę jest burakiem! – Dagi była zbulwersowana.- I to takim, któremu się nie chce nawet ukrywać, że ma w gruncie rzeczy wyjebane!

–Ale może on uważa, że jest równouprawnienie?– Magda ewidentnie jeszcze nie chciała stawiać krzyżyka na swoim absztyfikancie. –Może nie wiedział jak się zachować, faceci teraz są czasami… pogubieni…

-Pierdolenie!-Dagmara nie dała sobie zamydlić oczu.- Jakby mu zależało, to by nie był pogubiony. Oni jak chcą, to się w 5 minut potrafią odnaleźć! Uważam, że takie zachowanie to zwykły brak szacunku!

-No ale niezapłacenie za mnie to brak szacunku?- zastanowiła się Magda.- Może jednak przesadzamy… Może jednak równość ma swoją…CENĘ?

-Tak DOSŁOWNIE?-zastanowiłam się i ja.- W sumie to nie wiem, nigdy mi się coś takiego nie zdarzyło…I to nie jest tak, że ja tego wymagam. To też jest rodzaj gestu. Jak mnie ktoś przepuszcza w drzwiach, to mu dziękuję. Jak mnie zaprasza na drinka i kolację, to też dziękuję. Nie uważam, że mi się to należy. Ale z drugiej strony, dla mnie jednak pierwsza randka rządzi się swoimi prawami. I uważam, że jej inicjator powinien pokryć koszty…

–Ale może czasy się zmieniły, a my nie nadążamy?– Magdy nie opuszczały wątpliwości.- Może teraz propozycja randki oznacza coś innego niż kiedyś? I skoro chcemy równych praw, to nie powinnyśmy oczekiwać przywilejów?

-Kurwa, ale jakich znowu przywilejów?-zawołała Dagmara.- Przecież to że by zapłacił za kolację nie oznacza, że miałby cię sponsorować do końca życia! Potem poszlibyście może na drinka i ty byś zapłaciła, albo innego dnia. Ale pierwsza randka to jest ten moment, kiedy to on się powinien wykazać!

-No ale w sumie to też jest trochę nie w porządku, uważać że facet się musi wykazać akurat płacąc…?-myślałam głośno.- Pytanie tylko, czy wykazał się w czymkolwiek innym?- spojrzałam na Magdę znacząco.

–No nie mów mi, że poszłaś do łóżka z tym chytrym Januszem!-Dagmara była bliska apopleksji.

-No nie, bo po tej akcji z rachunkiem to już serio miałam ochotę wrócić do domu, a i on jakoś nie nalegał- powiedziała Magda smętnie.- Zamówiliśmy sobie ubera, każde osobno, no bo jechaliśmy w zupełnie innych kierunkach, no i jego przyjechał pierwszy. Więc CMOKNĄŁ MNIE W POLICZEK I ODJECHAŁ, nie czekając, aż przyjedzie mój.

-No to też średnio eleganckie…- skrzywiłam się.

-Burak totalny!- od wyroku wydanego przez Dagmarę nie przysługiwała apelacja.

-No ale w sumie to dalej do mnie pisze, i zapytał mnie ostatnio, czy z nim pójdę na urodziny do jego kolegi za dwa tygodnie…-Magda spojrzała na mnie z desperacją.

-No ale masz ochotę się z nim jeszcze spotkać?- zapytałam.- Lubisz go, generalnie?

-No właśnie sama nie wiem!- westchnęła Magda.-Sama nie wiem, czy coś jest rzeczywiście nie tak, czy to ja mam zbyt wygórowane wymagania… Niby jest fajny, ale to podejście to mi jednak przeszkadza trochę… ale może nie powinno mi przeszkadzać? Może to ja jestem problemem?

-Daruj sobie- powiedziała Dagi kategorycznie.-Szkoda czasu. Każdy jeden łepek z Tindera płaci za mnie i nie robi łaski!

-Ale mi naprawdę nie chodzi o pieniądze!- zawołała Magda płaczliwie.- Po prostu czułam się… nieważna…

-No jeśli tak się czułaś na pierwszej randce to też nie jestem przekonana, czy warto iść na kolejną…- powiedziałam szczerze.

Magda milczała dłuższą chwilę, patrząc na nas rozpaczliwie i jakby błagalnie.

-Ale on wygląda totalnie jak Bradley Cooper!- zawołała.