O własnych siłach

zdjęcie:
Bruce Christianson

Kiedyś myślałam, że bez niego nie potrafię.

Że potrzebuję, żeby był obok, trzymał mnie za rękę, asekurował.

Ciągle mi to zresztą powtarzał: „Zawsze będę cię trzymał!”

A ja nigdy nikomu tak bardzo nie ufałam, jak jemu.

Myślałam, że razem jesteśmy silniejsi, pewniejsi, niezwyciężeni.

Nawet kiedy zaczęłam widzieć, że to nie do końca tak działa, dalej sądziłam, że sama nie dam rady.

Wydawało mi się, że tylko z nim jestem bezpieczna.

Że, mimo wszystko, on nie pozwoli, żebym upadła.

*

Kiedy odeszłam, musiałam zacząć od nowa. No i ruszyć do przodu, sama. Bez tej ręki, która mnie trzymała.

Pierwsze kroki były chwiejne, chybotliwe, pełne strachu… Boże, jak ja się bałam…!

Wydawało mi się, że niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku, że sama nie utrzymam się na powierzchni. Że na bank upadnę i już nie wstanę.

Ale po jakimś czasie okazało się, że… daję radę.

Że kolizje z rzeczywistością nie są wcale aż tak bolesne.

To znaczy są, bywają, nieraz zdarzało mi się z furią masować stłuczony tyłek i zastanawiać się, dlaczego kurwa ja. Znowu.

Niemniej jednak, podnosiłam się, otrzepywałam i parłam dalej.

I uświadomiłam sobie, jakie to jest cudowne uczucie.

Wolność.

Własne tempo, w którym posuwam się do przodu. Może nie zawrotne, ale moje.

Kontrola… do pewnego stopnia, ale jednak.

Moc sprawcza, też nie na 100%, ale duża. Nie wszystko zależy ode mnie, ale wiele spraw tak.

I wcale nie wywracam się częściej, niż z nim. Uświadomiłam sobie, że przy nim też zdarzały mi się upadki, a on wcale mnie wtedy nie trzymał.

On tylko mówił, że mnie trzyma.

*

Okazało się, że potrafię pędzić naprzód sama.

Z dziecięcą radością i w sumie dużo szybciej, dużo sprawniej niż wówczas, gdy tak kurczowo się jego trzymałam.

*

Nie boję się już ludzi, oni nie są tu po to, żeby mnie skrzywdzić.

Niektórzy wręcz mają dobre zamiary.

Większość z nich po prostu ma mnie w dupie.

Oczywiście, zdarzają się też potencjalnie niebezpieczni, nieobliczalni zwyrole, ale potrafię już ich chyba skutecznie wymijać.

Coraz zręczniej manewruję, coraz pewniej się poruszam, coraz więcej jest we mnie radości. Próbuję nowych rzeczy, otwieram się.

To jest takie cudowne uczucie, móc samej nadawać kierunek!

Jestem coraz szybsza i coraz silniejsza. Coraz odważniejsza.

I tak bardzo, tak ekstremalnie, tak totalnie się tym jaram!

.

.

.

*

*

.

A Wy, lubicie jeździć na łyżwach?

.